صالحات

بسم الله النّور

مسئولیت های عرصه های خارج از خانه از عهده ی زن برداشته شده است اما ممکن است بنا به شرایط این مسئولیت ها برای جامعه ی زنان واجب کفایی شود. مثلا در امور پزشکی¹. وقتی مسئولیتی از دوش زنان برداشته شده است یعنی حضور در آن عرصه برای یک زن مشغولیت است نه مسئولیت. مثلا فعالیت های اجتماعی، اشتغال و تحصیل عرصه های مشغولیت زن هستند نه مسئولیتش. و زمانی چنین مشغولیت هایی برای یک زن فضل است که به مسئولیتش که پس از زوجیت، همسری و مادری است خدشه و آسیبی وارد نکند.

بسم الله النّور

عرصه ی عمل انسان دو بخش دارد. یک بخش مسئولیت اوست و بخشی دیگر مشغولیت. مسئولیت بخش اصلی عمل و مبتنی بر نقشی است که خداوند به شکل تکوینی یا تشریعی بر عهده ی انسان گذاشته است. انسان بنا به مسئولیتی که دارد تکالیفی بر عهده دارد. این تکالیف همان وظایفی است که انسان نسبت به نقشی که بر عهده دارد باید انجام دهد. عمدتا انسان نسبت به مسئولیت هایش مختار نیست و نمی تواند مسئولیتش را انتخاب کند. (مگر مسئولیت های تبعی که انسان می تواند آن را انتخاب کند.).

بسم الله النّور

در بخش اول، دوم و سوم مطالبی در رابطه با رویکرد اصلی نسبت به زن ذکر شد که در این مطلب بخش پایانی را مطالعه خواهید کرد.

3-تبیین نقش های اختصاصی و مشترک زنان و مردان و تبیین وظیفه ی دولت در این رابطه

یکی از معضلات بزرگ جوامع امروز، تغییر و جابه جا شدن نقش های زنان و مردان است. این مشکل با به عهده گرفتن نقش های مردانه از جمله اشتغال و نان آوری توسط زنان به وجود آمد. به عنوان مثال با اشتغال زنان و آمدن درآمد زن به خانه، در بسیاری از اوقات مرد وظیفه ی نفقه را از دوش خود بر می دارد و تأمین مایحتاج زن را، به خود زن می سپارد. در صورتی که وظیفه ی تأمین مایحتاج زندگی زن به عهده ی مرد است و زن وظیفه ای برای تأمین درآمد خانواده ندارد.

مثالی دیگری که در این رابطه می توان مطرح کرد برداشته شدن مسئولیت تربیت فرزند از دوش مادر و سپرده شدن این وظیفه به سیستم آموزش رسمی در مهد کودک هاست.

بسم الله النّور

در بخش اوّل و دوّم به موضوع مردواره کردن و ظلم به زنان در سطوح مختلف اشاره شد.

اما هنوز ما به پاسخ اصلی نرسیدیم.

 به راستی رویکرد اصلی در مسئله ی زنان چیست؟

آیا باید آن ها را از حقوق خود مطلع کرد تا قدرت دفاع از خود داشته باشند؟!

آیا باید آن ها را توانمند کرد تا بتوانند بدون نیاز به مرد مشکلات خود را برطرف کنند؟!

آیا باید تمام حقوقی را که به مردان تعلق دارد، به زنان هم بدهیم تا تساوی زن و مرد در جامعه برقرار شود؟!

بسم الله النور

طاعاتتون قبول درگاه حق و عید فطر بر همه ی شما عزیزان مبارک.

ان شاء الله عیدی همه ما در این سال ظهور حضرتش برای رفع هرگونه ظلم در جهان باشد.

و سایه ی صهیونیسم جهانی برای همیشه از سر مردم مظلوم غزه و فلسطین و همه ی مسلمانان جهان پاک گردد.

اما اصل مطلب...

دوست عزیز ما «ترنم جان» لطف کردند و مطلبی را در رابطه با نقش مادری و اهمیت آن در حفظ و پویایی جامعه برای بنده ارسال کردند که در ادامه ی مطلب می توانید مطالعه کنید.

مخاطب اصلی ایشون دوست عزیز «عسل بهاری جان» هستند اما مطلب برای همه ی ما مفید هست.

بسم الله النور

خداوند متعال به عنوان خالق ما، در درون هرکدام از ما غرایزی را قرار داده است که ما در نسبت با این غرایز نیاز هایی را حس می کنیم.

نیاز به پرستش، محبت، احترام، غذا، خواب، همسر و... همه فطریاتی است که خداوند در درون هرکدام از ما نهاده تا بتوانیم با استفاده از آن ها مسیر زندگی را به سمت رشد و تکامل و بنده شدن، سیر کنیم.

اما ممکن است همه پاسخ درستی به نیازهای خود ندهند و پاسخی کاذب برای آن ها فراهم کنند. مثلا نیاز به گرسنگی را به جای خوردن غذاهای مقوی، با خوردن مواد غیر مغذی برطرف کنند و یا نیاز به همسر را با جایگزین های غیر شرعی برطرف کنند.

و گاهی حتی ممکن است حقیقتی چون نیاز فطری به پرستش را انکار کرده و نسبت به آن کفر بورزند.

یکی از معانی «کفر» پوشاندن حقیقت است. وقتی کسی امر فطری پرستش در وجود خود را، انکار می کند، در حقیقت کافر شده است. شخص کافر در اصل بر روی پاسخ صحیح به این نیاز درونی خود پوششی ایجاد کرده است، وگرنه این حس در درون او هست ولی به آن پاسخ نادرست می دهد. مثلا به جای پرستش خداوند حکیم روی به بت پرستی می آورد و یا حتی خود را می پرستد.

نیاز به مادری هم این گونه است. خداوند این حس را در فطرت زن قرار داده است و پاسخ اصیل به آن، مادری کردن برای فرزند خود است.

اما ممکن است به مانند تمام نیازهای دیگر به آن پاسخ کاذب داده شود و یا حتی زن با «کفر نسبت به حس مادری اش» آن را پوشانده و انکار کند.

حتی به عقیده ی بنده دخترکانی که حیوانات خانگی نگهداری می کنند، حس مادری و نیاز به مادر شدنشان را با پاسخی غلط چون نگهداری حیوانات إرضا می کنند.

پ.ن 1: عملا روزه مرا برده است! عذر تقصیر بابت تأخیر در پاسخ به پرسش های شما در مطلب گذشته. ان شاء الله در فرصت مناسب پاسخ خواهم داد.

به توفیق الهی پاسخ همه ی سوالات شما عزیزان داده شد.

بسم الله النّور

نقش بی بدیل مادر در توجه به عواطف فرزند

شما اگر بچه ی خودتان را در خانه تربیت نکردید، یا اگر بچه نیاوردید، یا اگر تارهای فوق العاده ظریف عواطف او را -که از نخ های ابریشم ظریف تر است- با سرانگشتان خودتان باز نکردید تا دچار عقده نشود، هیچ کس دیگر نمی تواند این کار را بکند؛ نه پدرش و نه به طریق اولی دیگران؛ فقط کار مادر است. این کارها، کار مادر است. اما آن شغلی که شما بیرون دارید، اگر شما نکردید، ده نفر دیگر آنجا ایستاده اند و آن کار را انجام خواهند داد؛ بنابراین اولویت با این کاری است که بدیل ندارد؛ تعیّن با این است.^*

* منبع: نقش و رسالت زن 3، زن و خانواده، برگرفته از بیانات آیت الله العظمی خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی، نشر انقلاب اسلامی

بسم الله النور

و اما به اصل مطلب و سوال اکثر شما دوستان می رسیم.

در فکر اکثر شما این سوال هست که اگر زنی بالاخره بنا به شرایط اجتماعی یا شخصی نتوانست نقش های خود را مدیریت کند باید چه کار کند؟

پاسخ این است که این فرد باید اولویت نقش هایش را مشخص کند.

اما اولویت چیست؟

پاسخ روشن است، «اولویت با نقش های بی بدیل» است. یعنی اگر کسی غیر از ما نمی تواند نقشی را ایفا کند ما باید آن نقش را اولویت خود قرار دهیم.

نقش بی بدیل به این معناست که کسی جز ما نتواند آن نقش را اجرا کند و برای آن نقش محدودیت هایی وجود داشته باشد.

مثلا یک زن در زمان محدودی فرصت مادری دارد ولی تمام عمر فرصت پرداختن به نقش های دیگر را دارد.

با این توضیح نقش های همسری و مادری نقش های بی بدیل یک زنند.

یعنی وقتی یک زن در مقام همسری قرار گرفت، تنها اوست که می تواند این نقش را نسبت به شوهر خود داشته باشد.

نقش مادری هم این گونه است، یعنی اگر زنی مادر شد تنها کسی که می تواند این نقش را نسبت به فرزندش داشته باشد اوست و همه ی گزینه های جایگزین پیش رو از جمله پرستار و مهد کودک و... برای جایگزین شدن نقش مادری گزینه هایی ناقص و مشکل دارند.

حال به موضوع نقش های اجتماعی می رسیم. اگر زنی نقشش در اجتماع، منشی گری، کارمندی و اشتغالات دیگر است و با پرداخت به این امور به نقش های بی بدیل خود نمی رسد و نمی تواند مدیریت درست داشته باشد باید این نقش ها را کنار بگذارد و به نقش های اصلی خود برسد.

چون نقش های اجتماعی عمدتا جایگزین دارند و اگر یک مادر که می تواند یک انسان بسیار بزرگ تربیت کند به جای پرداخت به نقش مادری اش به آن نقش اجتماعی که هرکس دیگر  هم می تواند آن را انجام دهد بپردازد به خودش و فرزندش ظلم کرده است.

در مورد نقش های اجتماعی هم بنده مدعی ام که تمامی نقش های اجتماعی زنان جایگزین دارند و فرد دیگری هم می تواند آن نقش را انجام دهد حتی نقش یک دانشمند زن هم از دیدگاه بنده بی بدیل نیست و هرکس دیگری می تواند آن نقش را ایفا کند.

در انتها چند نکته را متذکر می شوم:

1- الگوی زن طراز از دیدگاه بنده کسی است که بتواند قسط و عدل بین نقش ها را رعایت کند و هیچ نقشی را فدای نقش دیگر نکند. چه نقش اصلی باشد چه فرعی.

ان شاء الله مثال این بحث را در آینده مطرح میکنم تا برای زنان ما این موضوع دست نیافتنی نباشد.

2- مادام کوری و امثالهم هم نقششان در دانشمند بودنشان بی بدیل نبود، گرچه ممکن بود کمی اورانیوم دیرتر کشف شود اما می توانست با یک زمان کوتاهی که   برای فرزندش بگذارد جان یک انسان را نجات دهد. در اصل ایشون با این کوتاهی ظلم بزرگی رو نسبت به خودشون و حتی احتمالا نسبت به جامعه بشری مرتکب شدند. در این مورد ان شاء الله در آینده بیشتر توضیح می دهم.

بسم الله النور

دوستان پیش از مطالعه ی این مطلب، مطالب «عدل و قسط در ایفای نقش ها 1» و «عدل و قسط در ایفای نقش ها 2» را مطالعه فرمایید.

پس از این مقدمه ی طولانی به موضوع اصلی می رسیم.

ما بعد از این که عدل خداوند را در خلقتمان پذیرفتیم و نقش هایی را که خداوند بنا به جنسیت به هر جنس اعطا کرده است پذیرفتیم و نسبت به آن تسلیم شدیم باید خودمان عدل و قسط را نسبت به نقش هایمان اجرا کنیم.

اجرای عدل در مورد نقش هایمان (چه نقش های جنسیتی و چه نقش های اجتماعی) در حوزه ی فردی به این معناست که همه ی نقش هایمان سرجای خودش باشند. یعنی نقش مادری، نقش همسری و نقش مادری در کنار نقش های اجتماعی ای که در حوزه ی اشتغال و تحصیل داریم همه سرجای خود باشند و با یکدیگر تزاحم و منافات نداشته باشند.

قسط در اجرای نقش ها در حوزه ی فردی هم به این معناست که سهم هر نقشی (چه نقش های تکوینی و چه نقش های اکتسابی) را هر اندازه هست به آن بدهیم.

مثلا باید برنامه ریزی کنیم که نقش دختری، همسری، مادری و نقش های اجتماعی در کنار هم،  هرکدام جداگانه، چه سهمی از زمان ما را به خود اختصاص می دهند.

اگر این اختصاص زمان مناسب به نقش ها باهم تزاحم و منافات نداشت، یعنی ما قسط را در ایفای نقش هایمان اجرا کردیم.

اجرای قسط و عدل در ایفای نقش ها می شود همان مدیریت نقش ها و مدیریت زمان که به موفقیت ما می انجامد.

این نوع نگاه نگاهی بومی در مقابل نگاه های غربی تئوری موفقیت و مدیریت زمان است.

اما اشکال اصلی اکثر ما این است که به دلیل عدم رعایت عدل و قسط در ایفای نقش ها، بین اصل نقش هایی که داریم تزاحم می بینیم. مثلا بسیاری از دختران ما نقش همسری را مزاحم نقش اجتماعی خود در حوزه ی تحصیل می بینند و به همین دلیل ازدواج نمی کنند. و یا این که زنان متأهل نقش مادری را مزاحم نقش اجتماعی خود در حوزه ی اشتغال و تحصیل می بینند و به همین دلیل مادر نمی شوند و یا این نقش خود را به تأخیر می اندازند.

در صورتی که شکل صحیح ایفای نقش ها این است که به همه ی نقش های خودمان سر جای خودش بپردازیم و اصل عدل و قسط را در مورد آن ها اجرا کنیم. و تزاحمی بین نقش ها نبینیم و نقشی را جدای از نقش های دیگرمان تصور نکنیم. با این تعریف ما در هر دوره ای از زندگیمان موظف به اجرای نقش هایی هستیم که باید به همه ی آن ها در کنار هم بپردازیم و فقط یک بُعد از نقش هایمان را پر رنگ نکنیم.

البته موضوع عدل و قسط در ایفای نقش ها نیاز به مدیریت فردی و برخی بسترهای اجتماعی دارد که بخش فردی آن در اجرا تأثیرگذارتر است.

بسم الله النور

دوستانی که مادری ظرفیتی برای کمال 1 رو نخوندن حتما بخونن و بعد ادامه رو در اینجا مطالعه کنند.

خدایی که خالق ماست، ما را برای رسیدن به هدفی خلق کرده و خلقتش بی هدف نبوده است.

وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ 56 ذاریات

نیافریدم جن و انس را مگر براى اینکه مرا عبادت نمایند.

پس با این تعبیر هدف خلقت ما از جانب خداوند متعال «عبودیت» هست و ما باید نسبت به خداوند عبد باشیم.