بسم الله النّور
در چند آیه از سوره قصص، به ماجرای ازدواج حضرت موسی و دختران شعیب پرداخته شده است که دربرگیرنده ظرایف و نکات حکیمانه ای است. تفسیر این آیات توسط استاد گرانقدر سرکار خانم بروجردی در سلسله جلسات «قصص قرآن» انجام شده است که بخشی از آن را مرور خواهیم کرد.
بسم الله النّور
روایت زیبایی است به نقل از کتاب «فضائل» ابن شاذان قمی، درباره گفتگوی لطیف و زیبای میان حضرت علی و حضرت زهرا سلام الله علیهما. در این گفتگو حضرات با لطافت و مزاح نسبت به یکدیگر فخرفروشی می کنند و از فضل خود نسبت به یکدیگر می گویند. شرح و توضیح این حدیث شریف و پرمفهوم، در کتاب «عشق ذوی القربی» نوشته بانو علویه همایونی از شاگردان بانو امین که چندی پیش دعوت حق را لبیک گفتند، داده شده است.
بسم الله النّور
یک روایت مهمی است که از امام باقر علیه السّلام نقل شده ، فرمودند: «.. وَ یَجِی ءُ وَ اللهِ ثَلاثُمِأَةَ وَ بَضعَةَ عَشَرَ رَجُلاً فِیهِم خَمسُونَ اِمرَأَةً یَجتَمِعُونَ بِمَکَّةَ عَلی غَیرِ مِیعادٍ قَزعاً کَقَزعِ الخَرِیفِ؛ سوگند به خدا! سیصد و اندی نفر می آیند در میان شان 50 نفر زن هستند، در مکّه اجتماع می کنند بی آن که قبلاً وعده داده شده باشند ، آمدن شان هم چون ابرهای پاییزی است( که با حرکات تند می آیند و درآن مرکز جمع می گردند.»1
چند سال قبل بود که به دلیل به وجود آمدن موجی، این روایت و تحقیق درباره آن بر سر زبان ها افتاد و توجیهات برخی که آیا این
روایت سندیت دارد، یا خیر.
جدای از همه جنجال ها، برخی توضیح می دهند که حضور 50 زن در جمع 313 نفر از افراد و فرماندهان برای امور پرستاری و امور درمان و… است.
کسانی که این روایت را این گونه تفسیر می کنند دو اشکال بزرگ دارند، اول این که نبرد آخرالزمان را فقط در جنگ سخت دیده اند که باید در آن شمشیر کشید. در صورتی که جنگ و نبرد در آخر الزمان یک بخش کوچکی از آن جنگ سخت است و بخش اعظم آن از نوع نیمه سخت و نرم است که خانم ها نقش بزرگی در آن در آن دارند. (هم به عنوان هدف دشمن، هم به عنوان بازیگر اصلی)
و نکته دیگر این که کسانی که آن 50 نفر زن را برای امور پرستاری و… دانسته اند، از این موضوع غافل بودند که در روایات گفته شده زنان خانه دار در آخرالزمان فقیهند و قدرت تفقه در دین دارند. پس شکی نیست که آن پنجاه زن از افراد اصلی، قدرت تفقه در دین دارند و خصوصا قدرت اداره، هدایت و فرماندهی جنگ نرم و شاید جنگ نیمه سخت و واضح است که زنان بسیار دیگری تحت فرماندهی آنان است.
دریافت
حجم: 7.47 مگابایت
1- بحار الانوار ج 52 ص 223 ، تفسیر برهان ج 1 ص351
بسم الله النّور
قبلا عرض شده بود که مادر همه ی معصومین بهترین زمان خودشان بودند.
از مادر ابن الرضا حضرت جواد الائمه علیه السلام اطلاعات زیادی در دست نیست اما همان اندک منابعی هم که از شأن ایشان گفته اند نشان از مقام و قداست این بانوی جلیل القدر دارد.
بسم الله النّور
به بهانه این ایام دیگر نتوانستم ننویسم از نقش حضرتش برای همسرش علی ع
این دو معصوم تنها زوج معصوم در عالم بودند که اگر علی (ع) نبود کفوی برای حضرتش نبود.
زن با درجات بالای ایمان خودش، نمی تواند کفو مردی با ایمان کمتر از خودش باشد.
نمونه اش حضرت مریم (س) که در زمان خودشان کفوی نداشتند.
اما ببینید نقش حضرت زهرا (س )را برای علی (ع)، که امیرمؤمنان پس از ایشان سر بر چاه گذاشته و با چاه سخن می گویند.
همین کلام بس است برای شأن همسری حضرت فاطمه زهرا...
ام ابیها...
ان شاء الله در این باب به شرط توفیق و حیات بیشتر خواهم نوشت.
بسم الله النّور
در مطلب «اندیشه 4: چرا عمده ی پادشاهانی که نامشان در قرآن آمده است، به دعوت انبیاء «نه» گفتند؟» قول داده بودم علت ماجرا را در مطلبی جداگانه توضیح دهم. آیت الله جوادی آملی به بهترین شکل این ماجرا را در کتاب «زن در آیینه جمال و جلال» شرح داده اند.
«قرآن کریم قصه هایی را که بازگو می کند، در ضمن بیان سرگذشت انبیا، برخورد آنان را با طاغیان روزگار نیز تبیین می نماید. بسیاری از انبیا آمدند و طاغوتیان عصرشان را وعده و وعید دادند اثر نبخشید تا سرانجام:(غشیهم من الیمّ ما غشیهم) از دریا آنچه آنان فرو پوشانید، فرو پوشانید. یعنی عذاب الهی دامنگیرشان شد.
این همه پیام حضوری را موسی و هارون ـ سلام اللَّه علیهما ـ برای درباریان آل فرعون تبیین کردند هیچ اثر نکرد. آن همه معجزات حسی بی شمار را به این ها نشان دادند، هیچ اثر نکرد بلکه در مقابل، آن ها بسیاری از قوم بنی اسرائیل را کشتند و اسیر گرفتند و آرام نشستند و فخرشان این بود که ما پسران این قوم را ذبح کردیم و دخترانشان را زنده نگه داشتیم همان طور که در قرآن می فرماید:(یذبّحون أبناءکم ویستحیون نساءکم)
بسم الله النّور
عرصه ی عمل انسان دو بخش دارد. یک بخش مسئولیت اوست و بخشی دیگر مشغولیت. مسئولیت بخش اصلی عمل و مبتنی بر نقشی است که خداوند به شکل تکوینی یا تشریعی بر عهده ی انسان گذاشته است. انسان بنا به مسئولیتی که دارد تکالیفی بر عهده دارد. این تکالیف همان وظایفی است که انسان نسبت به نقشی که بر عهده دارد باید انجام دهد. عمدتا انسان نسبت به مسئولیت هایش مختار نیست و نمی تواند مسئولیتش را انتخاب کند. (مگر مسئولیت های تبعی که انسان می تواند آن را انتخاب کند.).
