صالحات

۵. «فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمِّ» خدای سبحان گفت تابوت را در دریا [ با همه وسعتش] بیانداز، یک تابوت و جعبه کوچک چقدر است؟ خدا می‌گوید این تابوت را به در دریا با آن وسعت بیانداز، ما به وسعت آب نگاه نمی کنیم ما حواسمان به جعبه کوچک است، هیچ چیز از دید ما مخفی نیست، ما بخواهیم حفاظت کنیم نوزاد داخل جعبه را در آن دریا با آن وسعت حفاظت می‌کنیم یعنی نگاهت را از اسباب خارج کن و در جریان حفاظت موسی برای خودت جایگاهی قائل نشو.

ما خودمان وقتی یک کاری را از اول تا آخر به خدا می سپاریم می‌بینیم چقدر کار خوب درآمد اما وقتی خودمان داخل می شویم و در کنار خدا قرار می گیریم کار خراب می شود و نگرانیمان روز به روز اوج می گیرد.

تفاسیر عرفانی می گویند « فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمِّ» مقام توکل است، در اوج گرفتاری ، بر اسباب ظاهریه اعتماد نکن بلکه بر مسبب الاسباب اعتماد کن،« فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمِّ» یعنی از دست خودت خارج کن، ما بعضی از امور را در دست خودمان نگه می داریم بعد آن را دست کاری می کنیم و این باعث ایجاد مشکل می شود و آسیب می بیند.

القاء باب افعال است که یکی از معانی اش یکباره افکندن است و یعنی یکباره رهایش کن، علت نگرانی‌ات این است که به خودت چسبانده ای ، اگر خودت را از معرکه عقب بکشی همه چیز درست می شود، آن را به خودت چسباندی بخاطر همین دارد مشکل ساز می شود.