بسم الله النّور
در بخش اوّل و دوّم به موضوع مردواره کردن و ظلم به زنان در سطوح مختلف اشاره شد.
اما هنوز ما به پاسخ اصلی نرسیدیم.
به راستی رویکرد اصلی در مسئله ی زنان چیست؟
آیا باید آن ها را از حقوق خود مطلع کرد تا قدرت دفاع از خود داشته باشند؟!
آیا باید آن ها را توانمند کرد تا بتوانند بدون نیاز به مرد مشکلات خود را برطرف کنند؟!
آیا باید تمام حقوقی را که به مردان تعلق دارد، به زنان هم بدهیم تا تساوی زن و مرد در جامعه برقرار شود؟!
بسم الله النّور
در مطلب قبل توضیح داده شد که فمینیسم در صدد رفع ظلم از زنان برآمد اما راهکارش این بود: «زنان هم مرد شوند تا بتوانند چون مردان ظلم کنند.»
گذشت زمان نشان داد نه تنها این راهکار مشکلات را حل نکرد بلکه بر مشکلات زنان افزود و اگر در گذشته فقط در محیط خانه به زنان ظلم میشد، ظلم در اجتماع، محیط کار و... نیز به آن اضافه شد.
بسم الله النّور
از مطالبات اصلی امام خامنه ای در چند سال اخیر تبیین رویکرد اصلی در نگاه با مسئله زنان در مقابل اندیشه های غربی بود.
رویکرد فمینیست ها در این رابطه تبدیل زنان به مردان بود. همانی که از آن با نام برابری و تساوی زن و مرد از آن یاد می شود. راهکار فمینیست ها برای زنان این بود که اگر مورد ظلم واقع شدید شما هم ظلم کنید. شما هم مرد شوید تا بتوانید مقابل مردان از خودتان دفاع کنید. چون بن مایه نگاه فمینیست ها این است که آن جنس برتر مرد است و جنس ضعیف تر زن، پس راهکارشان این بود که زن هم توانمند شود تا بتواند مثل مردان شود. یعنی به زن گفتند تو هم مرد شو تا بتوانی توانایی های او را داشته باشی.
بسم الله النور
دوست بزرگواری در ذیل پست «اندیشه 2: آیا فمینیسم به زنان آزادی داد؟» سوالی پرسیدند که ترجیح دادم سوال ایشون رو در قالب یک پست مجزا به همراه پاسخش قرار بدم.
پرسش این دوست عزیز رو به همراه پاسخ حقیر در ادامه مطلب ببینید.
بسم الله النور
موج اول فمینیسم 1
جنبش فمینیسم برای مطالبه حقوق زنان سه موج اصلی داشت و از شیوه های گوناگونی برای رسیدن به مطالبات خود اقدام کرد.
موج نخست جنبش زنان از سال 1848 تا سال 1920 بود که به طور ویژه به دنبال اهداف زیر بودند.
1-اصلاح لباس زنان
2-اصلاحات حقوقی
3-اصلاحات سیاسی
4-مرد ستیزی، نقد خانواده و ازدواج
5-طرح برداشت های جدید از مسیحیت
بسم الله النور
برای فهم چرایی به وجود آمدن فمینیسم باید نگاهی به تاریخ و جایگاه زن غربی در قرن 18 و 19 بیاندازیم.
در بیان تاریخ این گونه آمده است که جایگاه زنان در قرن 18 و تا نیمه قرن 19 شبیه جایگاه بردگان بوده است و نسبت به مردان هیچ اختیاری نداشتند. زن در آن زمان به طور کامل به مردان نزدیکش از جمله پدرو برادر و پس از ازدواج به همسرش وابسته بوده است.
زن در آن زمان ارث نمی برده و حق مالکیت نداشته است و اگر مالی داشته پس از ازدواج متعلق به شوهرش بود. زن در آن زمان اگر کار هم می کرد، می بایست دستمزدش را به همسرش می داد.