صالحات

بسم الله النّور

در ذیل آیه‌ی شریفه 24 و 25 سوره مبارکه ابراهیم[1] در منابع روایی مختلف، روایتی زیبا با مفهومی عمیق آمده است.

سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى‏ کَشَجَرَةٍ طَیِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ‏ وَ فَرْعُها فِی‏ السَّماءِ تُؤْتِی أُکُلَها کُلَّ حِینٍ بِإِذْنِ رَبِّها فَقَالَ الشَّجَرَةُ رَسُولُ اللَّهِ نَسَبُهُ ثَابِتٌ فِی بَنِی هَاشِمٍ وَ فَرْعُ الشَّجَرَةِ عَلِیٌّ وَ عُنْصُرُ الشَّجَرَةِ فَاطِمَةُ وَ أَغْصَانُهَا الْأَئِمَّةُ وَ وَرَقُهَا الشِّیعَةُ وَ إِنَّ الرَّجُلَ مِنْهُمْ لَیَمُوتُ فَتَسْقُطُ مِنْهَا وَرَقَةٌ وَ إِنَّ الْمَوْلُودَ مِنْهُمْ لَیُولَدُ فَتُورِقُ وَرَقَةً قَالَ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَوْلُهُ تَعَالَى‏ تُؤْتِی أُکُلَها کُلَّ حِینٍ بِإِذْنِ رَبِّها قَالَ هُوَ مَا یَخْرُجُ مِنَ الْإِمَامِ مِنَ الْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ فِی کُلِّ سَنَةٍ إِلَى شِیعَتِهِ.[2]

بسم الله النّور

در اصل نمیدانم اسم این مطلب را چه بگذارم!

دردنامه، رنج نامه و یا هرچه می خواهید اسمش را بگذارید.

ابتدای شروع به نوشتن در اینجا علتش احساس وظیفه بود و احساس خلأیی بود که ما در حوزه ی زن داریم. حرف هایی که زده نشده، نمی شوند و یا اگر گفته می شوند لگد مال می شوند و از دست می روند. و مطالب زیادی از آیات و روایات که گویا به عمد گفته نشده اند.¹