صالحات

بسم الله النور

دوستان پیش از مطالعه ی این مطلب، مطالب «عدل و قسط در ایفای نقش ها 1» و «عدل و قسط در ایفای نقش ها 2» را مطالعه فرمایید.

پس از این مقدمه ی طولانی به موضوع اصلی می رسیم.

ما بعد از این که عدل خداوند را در خلقتمان پذیرفتیم و نقش هایی را که خداوند بنا به جنسیت به هر جنس اعطا کرده است پذیرفتیم و نسبت به آن تسلیم شدیم باید خودمان عدل و قسط را نسبت به نقش هایمان اجرا کنیم.

اجرای عدل در مورد نقش هایمان (چه نقش های جنسیتی و چه نقش های اجتماعی) در حوزه ی فردی به این معناست که همه ی نقش هایمان سرجای خودش باشند. یعنی نقش مادری، نقش همسری و نقش مادری در کنار نقش های اجتماعی ای که در حوزه ی اشتغال و تحصیل داریم همه سرجای خود باشند و با یکدیگر تزاحم و منافات نداشته باشند.

قسط در اجرای نقش ها در حوزه ی فردی هم به این معناست که سهم هر نقشی (چه نقش های تکوینی و چه نقش های اکتسابی) را هر اندازه هست به آن بدهیم.

مثلا باید برنامه ریزی کنیم که نقش دختری، همسری، مادری و نقش های اجتماعی در کنار هم،  هرکدام جداگانه، چه سهمی از زمان ما را به خود اختصاص می دهند.

اگر این اختصاص زمان مناسب به نقش ها باهم تزاحم و منافات نداشت، یعنی ما قسط را در ایفای نقش هایمان اجرا کردیم.

اجرای قسط و عدل در ایفای نقش ها می شود همان مدیریت نقش ها و مدیریت زمان که به موفقیت ما می انجامد.

این نوع نگاه نگاهی بومی در مقابل نگاه های غربی تئوری موفقیت و مدیریت زمان است.

اما اشکال اصلی اکثر ما این است که به دلیل عدم رعایت عدل و قسط در ایفای نقش ها، بین اصل نقش هایی که داریم تزاحم می بینیم. مثلا بسیاری از دختران ما نقش همسری را مزاحم نقش اجتماعی خود در حوزه ی تحصیل می بینند و به همین دلیل ازدواج نمی کنند. و یا این که زنان متأهل نقش مادری را مزاحم نقش اجتماعی خود در حوزه ی اشتغال و تحصیل می بینند و به همین دلیل مادر نمی شوند و یا این نقش خود را به تأخیر می اندازند.

در صورتی که شکل صحیح ایفای نقش ها این است که به همه ی نقش های خودمان سر جای خودش بپردازیم و اصل عدل و قسط را در مورد آن ها اجرا کنیم. و تزاحمی بین نقش ها نبینیم و نقشی را جدای از نقش های دیگرمان تصور نکنیم. با این تعریف ما در هر دوره ای از زندگیمان موظف به اجرای نقش هایی هستیم که باید به همه ی آن ها در کنار هم بپردازیم و فقط یک بُعد از نقش هایمان را پر رنگ نکنیم.

البته موضوع عدل و قسط در ایفای نقش ها نیاز به مدیریت فردی و برخی بسترهای اجتماعی دارد که بخش فردی آن در اجرا تأثیرگذارتر است.

بسم الله النور

یکی از موضوعاتی که امروزه دغدغه همه ی ماست، موضوع برنامه ریزی برای موفقیت و نظم و مدیریت کارها برای رسیدن به موفقیت است.

عمده ی منابع هم نوشته ی برایان تریسی و افراد دیگری است با موضوعاتی جذاب و مشتری پسند!

همه هم به دنبال نشان دادن بهترین و تضمینی ترین راهکار برای رسیدن به موفقیتند!

اما این افراد تعریف درستی از انسان، موفقیت، انسان موفق، سعادت بشر، هدف غایی و ... ندارند.^*

اما دین ما از آن جایی که همه جانبه است دو مفهوم بسیار مهم «عدل» و «قسط» دارد که خود در مجموعه ی مفاهیم عمیق تر دیگری قرار دارند.

«عدل» به گفته ی حضرت علی (ع) یعنی «هرچیز سرجای خودش باشد» و قسط یعنی «دادن سهم هرکس هر اندازه که هست به خودش»با این توضیح در عرصه ی اجتماعی عادل کسی است که هرکس را سرجای خودش بگمارد و قسط را به این معنا که سهم هرکس را هر چه قدر هست به آن فرد بدهد، اجرا کند.

اما تک تک ما باید در عرصه ی فردی عدل و قسط را در مورد خود و اطرافیانمان اجرا کنیم.

پ.ن: از آن جایی که برخی دوستان گفتند کوتاه تر بنویسم، متن را همین جا به پایان می برم.

ان شاء الله ادامه ی مطلب را در دو روز آینده دنبال بفرمایید.

*در مورد تفاوت انسان شناسی قرآنی و آنتروپولوژی (انسان شناسی) غربی ان شاء الله مطالبی از آموخته هایم خواهم نگاشت.
*از آنجایی که تا زمان دفاعم زمان به روز رسانی اینجا متغیر است، توصیه میکنم در خبرنامه ی وبلاگ عضو شوید تا از به روز رسانی وبلاگ در ایمیل خود مطلع شوید.