بسم الله النور
موج اول فمینیسم3
علاوه بر انجمن آمریکایی حق رأی زنان و انجمن ملی حقوق زنان، اتحادیه ی مسیحی هم برای احقاق حقوق زنان دو جناح داشت:
1- جناح رادیکال با رهبری فرانسیس ویلارد
پس از پیروزی ویلارد برای رهبری اتحادیه، از سال 1883 مسأله «حق رأی» از اهداف آن شد.
فرانسیس ویلارد
2-جناح محافظه کار به رهبری آنی ویتنمیر
آنی ویتنمیر
حوزه فعالیت و پایگاه اجتماعی اتحادیه نسبتا وسیع بود و با مسائلی چون وضعیت زنان طبقه کارگر، سیاه پوستان، ایجاد کودکستان، وضعیت زندان ها، بیماران، مسائل بهداشتی و... سروکار داشت.
شعار ویلارد در مبارزه «به خاطر خدا و خانه و سرزمین ملی» بود که برای همه جذابیت داشت.
پس از یک دوره افول در جنبش زنان که پس از بازنشستگی و مرگ آستنتون و آنتونی رخ داد، هریت استنتون (دختر استنتون) که از انگلستان آمده بود، «اتحادیه سیاسی زنان» را تشکیل داد و تحت تأثیر جنبش زنان انگلستان، اقدامات رادیکال را تجویز کرد. او در سال 1910 از رهبران «ناسا» برای رژه عظیمی که در خیابان 5 نیویورک، برگزار شد دعوت کرد. این اقدام او تبدیل به یکی از سنت های پایدار جنبش زنان شد.
هریت استنتون
اتحادیه در سال 1916 به «حزب ملی زنان» تبدیل شد.
حزب زنان از طریق فعالیت های دراماتیک و چشمگیر(تظاهرات، اعتصاب، راهپیمایی مستمر دور کاخ سفید و ...) سعی در جلب توجه افکار عمومی و مقامات دولتی و انجمن ملی آمریکایی بود تا بتواند کنگره و رئیس جمهور را برای به دست آوردن حق رأی قانع کند.
در دهم ژانویه 1918 اصلاحیه قانون اساسی در مورد اعطای حق رأی زنان در مجلس نمایندگان به تصویب رسید و ایالات هم تا سال 1920 آن را به تصویب رساندند و سرانجام پس از 71 سال فعالیت مستمر، زنان به خواسته خود رسیدند و راه را برای نیل به برابری با مردان در همه ی عرصه های زندگی گشودند.
* از جنبش تا نظریه های اجتماعی، تاریخ دو قرن فمینیسم، حمیرا مشیرزاده، نشر شیرازه
