بسم الله النور
موج اول فمینیسم 2
زنان برای رسیدن به خواسته های خود در تشکیلات مختلف مانند جنبش منع مشروبات الکلی ، الغای بردگی ، ارائه خدمات در جنگ داخلی و باشگاه های سنتی زنان، فعال بودند.
مهم ترین وسیله ارتباطی در آن زمان نامه نگاری و سفرهای شخصی بود که سوزان آنتونی از پرسفرترین رهبران جنبش زنان تلقی می شد. زنان در آن زمان فاقد ابزاری برای تحقق اهدافشان بودند و تنها ابزارهایشان، سخنرانی، قطع نامه و گردهمایی بود و با وجودی که مردان مخالف این گردهمایی ها و سخنرانی ها بودند اما توانایی های آنان را می ستودند.
مطبوعات شامل روزنامه های خبری، نشریات زنان، نشریات سیاسی اجتماعی و کتاب از دیگر ابزارهای موجود برای انتقال اخبار جنبش زنان بود.
همچنین برای اطلاع رسانی از پوسترها و چسباندن آن بر روی دیوارها هم استفاده می کردند.
یکی دیگر از ابزارهای مهم برای رسیدن به خواسته های جنبش جمع آوری امضا برای دادخواست ها و نفوذ در مجامع قانون گذاری چه به صورت لابی کردن و استفاده از نفوذ شخصی بر افراد و تأثیر گذاری بر ذهن و قلب نمایندگان به صورت حضور در جلسات کمیته های این مجامع، به ویژه در سطح ایالتی، بود.
پس از گردهمایی انجمن آمریکایی حقوق برابر در سال 1869 و به وجود آمدن انشعاب میان اهداف زنان و جنبش الغای برده داری، دو سازمان جداگانه در حمایت از حقوق زنان با راهبردهای کم و بیش متفاوت ایجاد شد:
1-انجمن آمریکایی حق زنان به رهبری لوسی استون که حوزه اصلی فعالیت های خود را در ایالات قرار داد و دستیابی به «حق رأی زنان» را با فشار بر مجالس قانون گذاری ایالتی را، هدف اصلی خود قرار داد.
لوسی استون
انجمن آمریکایی نشریه «Woman's journal» را برای انتشار نطرات خود چاپ می کردند.
2-انجمن ملی حقوق زنان به رهبری الیزابت استنتون و سوزان آنتونی که تمرکزش بر اصلاحیه فدرال بود اما در مواردی که در ایالات مسئله حق رأی مطرح می شد فعالیت خود را در آنجا گسترش می داد.
الیزابت استنتون سوزان آنتونی
انجمن ملی روزنامه «Liberation»(آزادی خواهی) و هفته نامه «Revolution»(انقلاب) را برای مطرح کردن آرای خود منتشر می کردند.
در واقع انجمن ملی گستره ی حقوق زنان را وسیع می دید و حق رأی را تنها یکی از موارد آن می دانست اما انجمن آمریکایی معتقد بود که تنها راه پیروزی، اجتناب از مسائل نا مربوط و تمرکز بر مسئله ی حق رأی است. در نتیجه انجمن آمریکایی به مسائلی چون طلاق، انتقاد از کلیسا یا سازماندهی زنان طبقه کارگر علاقه ای نشان نمی داد.
از نط تاکتیکی و روش عمل هم میان دو انجمن تفاوت وجود داشت انجمن آمریکایی با رهبری استون بیشتر از روش های مرسوم و قابل قبول استفاده می کردند، اما انجمن ملی به رهبری آنتونی و استنتون روش عمل تندی داشتند و می کوشیدند هر مسئله ای را به یک مسئله ملی و تبلیغاتی تبدیل کنند.
در نیمه دهه 1880 انجمن ها با مشکلاتی روبرو شدند که زمینه اتحاد این دو انجمن را فراهم کرد و در سال 1890 این دو در سازمان واحدی تحت عنوان «انجمن ملی آمریکایی حق رأی زنان» که به اختصار «ناسا» خوانده می شود، ادغام شدند. هدف اصلی این سازمان «کسب حق رأی برای زنان» تعریف شد.
* از جنبش تا نظریه های اجتماعی، تاریخ دو قرن فمینیسم، حمیرا مشیرزاده، نشر شیرازه
