صالحات

دیشب زن داداشم با پسرش اومده بود. بابت موضوعی عصبانی بود و بچه رو آورده بود که ما مواظبش باشیم و خودش یه کم با مادرم صحبت کنه. حدودا 1.5 ساله ست.

این بچه هم از بی حوصلگی و رفتار مادرش ظاهرا فهمیده بود مادرش عصبیه و با وجود اینکه سرش بند بود به بازی کردن ولی هر از گاهی به بهانه ای و به شکلی می خواست مادرش هم بهش توجه کنه. شده بود مثل مادرش دقیقا! همونطور بی حوصله و بهانه گیر! خلاصه به هر شکلی بود سرش رو بند می کردیم وبازی و خنده میکرد اما این وسط گاهی یه کارای عجیبی هم ازش سر میزد برای این که توجه مادرش رو جلب کنه. از آخر وقتی صحبت های مادرش با مادرم تموم شده بود چند دقیقه ای عصبانی و ساکت نشسته بود و ظاهرا تلاش می کرد گریه نکنه یهویی دیدیم این بچه وسط بازی رفت نزدیک مادرش و وایستاد جلوی دیوار و همین طور که دستاش رو به دیوار تکیه داده بود دو بار سرش رو نه خیلی آروم و نه خیلی محکم به دیوار زد! بعد هم شروع کرد به گریه البته میشد فهمید که دردش نگرفته و گریه ش دروغیه! مادرش هم که این صحنه رو دید بلافاصله بلند شد و بچه رو بغل کرد و رفت روی بالکن... چند ثانیه بیشتر نشد که گریه ش تموم شد و سرش رو گذاشت رو شونه مادرش و شروع کرد به بازی و خنده. بعد از چند دقیقه وقتی مادرش هم برگشت کاملا از این رو به اون رو شده بود و اصلا انگار هیچ ناراحتی نداشت.

این ارتباط عاطفی خیلی عجیب و البته زیباست. گاهی بچه ها هم خوب بلدن مادرشون رو آروم کنند البته به شیوه خودشون :)