بسم الله
خیلی دوست داشتم فیلم ویلایی ها را در سینما تماشا کنم اما شرایطش فراهم نشد. فیلم را دیدم و برخلاف همه دیدگاه های مثبت نسبت به فیلم، حس خوبی را به من منتقل نکرد.
منظورم از حس خوب، مثلا حسی شبیه دیدن فیلم بادیگارد است.
فیلم منفک از ایدئولوژی دفاع مقدس بود. روایت زنانی منتظر که در انتظار دیدن شوهرشان هستند و با هر بار آمدن ماشین هایس، درمانده از شنیدن خبر شهادت یکی از مردان آن زنانند.
این فیلم حماسه نداشت. مرثیه ای بود از روایت عجز زنان و جبر روزگار برای پذیرش شرایط سخت جنگ. شبیه روایت های ذلیلانه از عاشورا بدون ارائه تصویری درست از وجه حماسی آن.
در این فیلم فقط شخصیت خانم خیری، کمی از باطن دفاع مقدس را درک کرده بود که آن هم بسیار ضعیف ساخته و پرداخته شده بود.
شخصیت همسر داوود و ایمیجی (تصوری) که از شخصیت خانم های چادری در فیلم ارائه میشد هم اصلا خوب نبود. روش و منش این خانم مانتویی و پختگی اش در نحوه مواجهه با شرایط گوناگون را مقایسه کنید با رفتارهای دم دستی و ساده لوحانه خانم های چادری فیلم. (به غیر از شخصیت خانم خیری)
حاج آقای پناهیان در یکی از جلسات سخنرانی محرم امسالشان حرف خوبی زدند، کسی که مفهوم ایمان و حیات برتر را درک نکرده باشد امکان ندارد بتواند فیلمی بسازد که عمق حیات و ایمان را نمایش دهد.
فاجعه فیلم هم انتخاب صابر ابر به عنوان بازیگر شخصیتی بود که در انتهای فیلم شهید می شود!
این مطلب هم از آقای صنوبری، نقد خوبی بود بر فیلم.
فیلم معمولیِ رو به خوب. یکجاهایی یاد وضعیت سفید میافتادم، یکجاهایی یاد شیار143. کلا نرگس آبیار به خیلیها اعتماد به نفس داد. و البته واقعا آنقدرها که فراستی جوشش را زد خوب نبود. از آن فیلمها بود که میتوانست خیلی خوب باشد. چند سکانس بسیار زیبا داشت. و بازی خوب ثریا قاسمی. باز جای خدا خالی بود در فیلم، در حالیکه کارگردان سراغ عوالم مقدس رفته بود. جای نشاط، معنویت و شور اخلاقی دهه شصت آنهم بین خانوادههای شهدا و رزمندگان، آنهم بین خانوادههای فرماندهان در فیلم خالی بود. به ذهن متبادر میشد کارگردان با خانوادههای ایثارگر آشنایی نداشته هیچ وقت. و نیز با عمق معنویت و عشق به اهل بیت (ع) و معنای مسلمان بودن و شیعه بودن. بله شاید در یونان هم چند زن به اضطرار در کنار هم قرار بگیرند پشت سر هم حرف بزنند یا به هم تیکه بیاندازند یا ... اما در یونان هم اگر این زنها غربتی مشابه هم داشته باشند و عزیزی در جبهه، بیشتر هوای هم را دارند. حالا در ایران و در اسلام که جای خود را دارد.
اصلا درک نمی کنم میزان اقبال به فیلم و تشویق جماعت انقلابی به دیدن آن در زمان اکران را!
هر فیلمی که موضوعش زنان بود که خوب نیست و ذوق زدگی ندارد!
پ.ن: عنوان برگرفته از این لینک
